Rozdział 26

Wraz z Jayem wypakowywałam swoje życzy w moim mieszkaniu w Londynie. Przeprowadziłam się i jestem nawet z tego zadowolona. Wraz z Anią układam sobie teraz życie tu.

-To już ostatnie pudełko- powiedział Jay który wszedł do kuchni w której przegotowywałam pizze.

-Świetnie, dzięki za pomoc- odezwałam się i wstawiłam przyrządzane danie do piekarnika.

-Nie ma sprawy, jestem naprawdę ci wdzięczny że się tu przeprowadziłaś- Mówią to zajął miejsce przy stole.

-Możesz mi wierzyć albo nie ale też się ciesze, pokochałam Londyn- Odpowiedziałam i zajęłam miejsce obok niego.

-Co robisz jutro?- Zapytał się mnie

-Muszę iść z Anią do lekarza, później mam wolne a co?

-Co byś powiedziała na spotkanie z chłopakami u nas w domu jutro?

-Muszę się nad tym zastanowić

-Proszę cię oni też za tobą tęsknili.

-Ok, dobra będę, a powiedz mi Jay jak ci się układało przez ten czas?

-Głównie pracowałem, a ty.

-Ja głównie się ukrywałam

-Ja naprawdę cię przepraszam wtedy to...

-Daj spokój to już zamknięty temat

-A nie myślałaś że może dalibyśmy radę to wszystko odbudować

-Jay to było pół roku, to co było między nami już znikło i jedyne co nas teraz łączy to dziecko i przyjaźń- Co prawda sama nie wierzyłam w to co mówię ale miałam nadzieje że on w to uwierzy.

-Rozumiem, to co z tą pizzą?

-Spokojnie dopiero wstawiłam- Ania zaczęła płakać chciałam wstać ale Jay mnie zatrzymał

-Siedź ja pójdę- Wstał i wyszedł. A ja wyjęłam pizze i położyłam nam na talerzach.

-Smacznego- powiedział i sam zaczął spożywać swoją porcje

Następnego dnia wstałam i pognałam z moją córeczką do lekarza. Na szczęście wszystko było w jak najlepszym porządku. Teraz byłam w drodze do domu chłopaków nie był on strasznie oddalony od mojego, więc nie było z tym najmniejszego problemu. Przekroczyłam próg ich domu i skierowałam się z wózkiem do salonu.

-Cześć wam!- powiedziałam i przywitałam się ze wszystkimi

-Mogę wziąć Anię na ręce- wyrwał się Nath

-Słońce teraz ona śpi, ale jak tylko się obudzi to będziesz ją mógł trzymać na rękach tyle ile będziesz chciał.

-Super- odpowiedział z entuzjazmem

-Masz ochotę na coś do jedzenia?- Zaproponował mi max

-Na razie nie- odpowiedziałam i usiadłam na kanapie.-Gdzie jest Jay?- zapytałam się gdy spostrzegłam że dość długo go nie ma.

-To ty nic nie wiesz?- Zapytał się zszokowany Tom

-Ale co powinnam wiedzieć?- Również zapytał zszokowana

-Jay po twoim wyjeździe popadł w alkoholizm i od miesiąca chodzi na spotkania AA

-O mój Boże, nic nie wiedziałam- Nie wiedziałam że coś mu się takie przydarzyło. Zaczęły mną targać wyrzuty sumienia.

Gdy Jay wszedł do pokoju od razu krzyknęłam do niego.

-Czemu nie powiedziałeś mi że jesteś chory?

-Powiedzieliście jej?- Wydarł się do chłopaków

-Myśleliśmy że wie.

-Mnie zastanawia tylko i wyłącznie czemu ty mi nie powiedziałeś?- Starałam się powiedzieć wolnym i opanowanym tonem by nie dolewać oliwy do ognia.

-Bo bałem się że zabronisz mi widywać się z Anią.

-Nie mogłabym, poza tym się leczysz, nie chcę byś ukrywał przede mną takie rzeczy, bo muszę ci ufać- podeszłam do niego bliżej- to że nie jesteśmy już razem wcale nie oznacza że nie możesz już na mnie polegać.

-W takim razie jak zniesiesz to? Dalej cię kocham a ty mnie ignorujesz i odpychasz!!!

-Jay ja... ja powinnam już iść- zabrałam wózek i wyszłam. Gdy tylko przekroczyłam próg zaczęłam strasznie płakać.

***

Beznadzieja, beznadzieja  i jeszcze raz beznadzieja.

Przewiduję jeszcze sześć rozdziałów.

Do następnego :)
Mam jeszcze pytanie którego z chłopaków chcecie jako głównego bohatera w następnym opowiadaniu?
Jedna osoba przestała obserwować mojego bloga jest mi mega smutaśnie z tego powodu :(((